Pozivamo Vas na tribinu Marksističke omladine Crveni, "Šta da se radi?", u Somboru, u gradskoj kući. Na tribini će govoriti Goran Musić, član redakcije Crvene kritike i Branislav Markuš, aktivista Udruženja građana Ravnopravnost.
Dođite, zovite ljude, podelite našu fejsbuk pozivnicu sa prijateljima.
Kao posledica procesa restauracije kapitalizma i opisane dezindustijalizacije koja ga je pratila, radnička klasa u regionu danas ima osetnije manju društvenu težinu u odnosu na brojnost i potencijalnu snagu koja je uživala pred raspad Jugoslavije. Pa ipak, ukoliko lokalno radništvo posmatramo naspram slike opšte atomizirane strukture društva, pod sistemom koji ohrabruje individualizam, čak i u tako desetkovanom stanju, radnička klasa i dalje predstavlja jednu od najkrupnijih društvenih skupina koja bi se potencijalno mogla organizovati oko zajedničih interesa. U Srbiji, na primer, uprkos zatvaranju radnih mesta u direktnoj proizvodnji, zaposleni u prerađivačkoj industriji i dalje čine najbrojniju grupaciju radnika na tržištu rada sa oko 300.000 zaposlenih. Zaposleni u obrazovanju, sistemu zdravstvene zaštite i komunalnim uslugama zajedno imaju sličnu težinu. Dakle, radi se o preko pola miliona stanovnika koji su na najdirektniji način životno zainteresovani za promenu politike koja vodi ka dezindustrijalizaciji i rezovima u javnom sektoru.
Nakon godina traganja za novim linijama društvenih sukoba van tradicionalne sfere rada, ispostavlja se da je klasna podela, koja proizilazi iz svojine nad sredstvima za proizvodnju i društvenih odnosa koji se formiraju u proizvodnji materijalnog sveta, najupornija ravan razdvajanja koja nije izgubila moć da mobiliše mase i oblikuje njihov identitet. Uprkos svim naporima da se proglasi mrtvom i nepostojećom, radnička klasa dolaskom svake nove godine daje dokaz da su, kako bi to rekao Mark Tven, izveštaji o njenoj smrti bili preterani.
Drug Dušan Marinković, urednik bloga Pobuna! objavio je tekst u kojem obrazlaže promenu imena bloga iz Dulemarin u Pobuna! i navodi političke razloge zbog kojeg je neophodno udruživanje levičara u organizaciju i zbog kojih su Crveni organizacija kojoj je rešio da pristupi.
Objavljujemo tekst koji je u skraćenom obliku objavljen u bosanskohercegovačkom magazinu Dani:
Politika „i Kosovo i Evropa“ polako se bliži svom debaklu i razobličuje se kao jeftin blef, što je bila od samog početka. 
Razlog zbog kojeg je bilo jasno da se radi o blefu jeste pre svega taj da izbor „Kosovo“ sam za sebe nikada i nije bio stvarna opcija. Jedino pitanje na koje politika Srbije ima prostora da odgovori jeste želi li ili ne želi država Srbija da bude članica Evropske Unije.
Sudeći prema iskustvima Irske, Grčke, Slovenije, Kipra, Španije – to ne donosi ništa dobro. Ove države danas čekaju svoj red da bankrotiraju. Pristupanje Evropskoj Uniji ne samo da nije dovelo do boljitka njihovih stanovnika – ono ih je ojadilo. Socijalna država u članicama EU je ili razorena ili se razara, međunacionalni problemi ne samo što nisu rešeni, već se ponovo javljaju i pojačavaju.
Postaje jasno da priključivanje EU nema racionalno opravdanje da se predstavi kao nagrada. Sudeći po tim iskustvima onih koji su u tu zajednicu ušli pre Srbije, sa razvijenijom privredom, smislenije bi bilo da se Srbiji preti da će ući u Evropsku Uniju, ukoliko ne prizna Kosovo, a da joj se, ukoliko prizna otcepljenje, dopusti kao ustupak da ostane van.
Na današnji dan, 18. marta 1871. godine, proglašena je Pariska Komuna, prva radnička država u istoriji čovečanstva. Svesni nesposobnosti tadašnje carske francuske vlade da odbrani svoj narod, zbog činjenice da se više plašila naoružavanja vlastitih radnika nego pruske invazije, proleteri Pariza su proglasili Komunu, revolucionarnu vlast sa ciljem da odbrane Pariz od pruske vojske, kao i da uspostave novo, egalitarno društvo, koje počiva na neposrednoj demokratiji i preraspodeli svojine u interesu većine stanovništva.
Komuna je ukinula privilegije državnih funkcionera, zamrznula rente, a u napuštenim radionicama je pokrenula proizvodnju pod kontrolom radnika. Državne zgrade su upotrebljene kao smeštaj za beskućnike. Crkva i država su odvojene. Strani radnici su tretirani kao braća i sestre, kao vojnici "univerzalne republike internacionalnog rada".U iskustvima i težnjama Komune postavljeni su temelji komunističke borbene prakse. Ona je bila preteča svih velikih revolucionarnih pokreta 20. veka, pre svega Oktobarske revolucije 1917. godine.
Pariska Komuna je i danas inspiracija i putokaz svim grupama koje žele da se izbore za društvo u kojem su ukinuti eksploatacija i vlast čoveka nad čovekom.
U cilju obeležavanja ovog dana, značajnog za svetsku istoriju radničkog pokreta, prenosimo tekst koji je 1871. godine, u vreme Komune, napisao rodonačelnik socijalizma u Srbiji, Svetozar Marković, i koji je izvorno objavljen u listu Radenik, pod naslovom Radničko pitanje, a danas se u elektronskoj formi može naći na blogu Pobuna!.
Tekst prenosimo i zbog njegove ponovne aktuelnosti budući da su se socijalni problemi o kojima je Marković govorio ponovo pojavili kao sastavni deo procesa kapitalističke tranzicije.
