Članovi Marksističke organizacije Crveni i Partije Komunisti Srbije imali su juče, 16. maja, u centru Beograda, akciju deljenja letaka sa pozivom na bojkot izbora i stvaranje radničke političke alternative dvema frakcijama tajkunske vladavine, okupljenih oko SNS režima i njegovih prilepaka i opozicije okupljene oko SZS.
U buržoaskoj državi vlada diktatura kapitala. Zakoni takve države se uvek kroje u interesu kapitalista i njihovih plaćenika na vlasti i ulici. Oni služe za sprečavanje bilo kakvog ozbiljnog i organizovanog otpora sistemu eksploatisanja. U isto vreme, vidimo da ti zakoni za njih ne važe.
Radnik Jure u Rači, Slaviša Pajović je 9. aprila ove godine uhapšen nakon pobune radnika zbog nebezbednih uslova rada tokom epidemije. On se po članu 343 Krivičnog zakonika tereti za dizanje panike i remećenje javnog reda i mira samo zato što je sa svojim kolegama organizovao otpor bahatoj upravi firme. Podsećamo da ovo nije prva borba radnika u Rači. Godine 2009. radnici Zastava Elektro (današnja Jura) u Rači su zahvaljujući isključivo svojoj hrabrosti i upornosti sačuvali svoju fabriku od gašenja.
Internacionalni pokret protiv klimatskih promjena pokrenuo je talase širom svijeta. U prethodnoj godini, tokom nekoliko dana globalne akcije, milioni mladih ljudi u više od 100 zemalja su izašli iz škola da se pridruže protestu „Petak za budućnost“, zahtijevajući momentalnu akciju po pitanju klimatske krize. Masovnim izlaskom na ulice, zauzimanjem puteva i blokadom gradova, ove demonstracije natjerale su političare da zastanu i obrate pažnju. Povrh toga, ove mobilizacije su ispunile novu generaciju osjećajem samopouzdanja, moći i svrhe. Za demonstrante, ideja masovne, borbene akcije je sada pravilo, a ne izuzetak. Riječ „štrajk“ se čvrsto usadila u umovima mladih. Lekcija je jasna: ako želite nešto, morate se organizovati i boriti za to.
Drugarice i drugovi,
Istorija danas pred sve nas postavlja izbor po kojem će nas buduće generacije pamtiti, kada učeći o najmračnijim režimima svijeta i herojskim oblicima otpora tiraniji i srednjevjekovlju budu saznali i o vremenima u kojima smo mi živjeli.
"Aluminij" je samo jedan u nizu industrijskih giganata i državnih preduzeća u Bosni i Hercegovini koji je opljačkan, uništen i obezvrijeđen, kao ratni plijen i sredstvo za izvlačenje vrijednosti i novca za određene političke strukture. Ono što izdvaja "Aluminij" od drugih propalih firmi u Bosni i Hercegovini je stav dijela javnosti u Federaciji BiH, kao i radničkih aktivista koji radnike "Aluminija" posmatraju kroz HDZ BiH. Na primjer, Sindikat solidarnosti iz Tuzlanskog Kantona, koji okuplja radnike uništenih tuzlanskih preduzeća, i u proteklim godinama je predstavljao najborbeniji nezavisni sindikat u Bosni i Hercegovini, čak je najavio proteste ako federalna vlada (čiji udio u kombinatu iznosi 44% vlasništva) odobri paket pomoći "Aluminiju", od oko 300 miliona KM. Predsjednik sindikata Solidarnosti Sakib Kopić je optužio radnike "Aluminija" da su njihova primanja, previsoka za bosanskohercegovačke standarde, dovela do kolapsa kombinata. Radnicima se takođe spočitava i pristanak na diskriminaciju njihovih predratnih kolega srpske i bošnjačke nacionalnosti, kojima nakon rata nije bilo dozvoljeno da se vrate na svoja stara radna mjesta.